Eski Türklerde, Liderin Cennete gitmesine halkı karar verirdi.

   Değerli ölüler yakılırdı..

   Değersiz ölüler ise toprağa gömülürdü.

   Günümüzden 8bin yıl öncesinde yaşayan "Ön Türkler" geleneğinde, yönetici beyler öldüğünde, halk, komutanlar ve diğer yöneticiler tarafından büyük bir alanda toplanırlardı.

   Yöneticinin iyi bir baş, bey veya hükümdar olup olmadığı alanda toplanan halka sorulurdu.

   Halk; liderin, kendileri için “Bir köle gibi, adalet içinde çalıştığını” söyler arkasından yas tutup ağlarsa, bu liderin, halkı için iyi şeyler yaptığı kararına varılırdı. Liderin, "Gök Tengri (Tanrı) gibi tüm kötülüklere karşı halkını koruduğu anlaşılırdı.

   Bu durumda, ölen lider görkemli bir törenle yakılır, ruhu, duman ve ateş halinde göğe Tanrı katına gönderilirdi. Bu törene "Ozlaşma" töreni denirdi.

   Toplanan halk, liderin arkasından beddua eder, yas tutmazsa, ona küfür ederse o liderin, halkı için kul köle gibi çalışmadığı, halkına zulmettiği anlaşılırdı.

   Bu durumdaki liderler ise değersiz kabul edilerek toprağa gömülürdü.

   Sonuçta, lideri tanrısal kata çıkarma veya yer altına gömme kararını ülke halkı verirdi.

   Bu nedenle liderler, ölüm sonrası halkın Cenneti'ne gitmek için var gücüyle çalışırlardı.