Dünyanın en güzel rengi, MAVİ…

masmavi gülenç yüzler görmek istiyorum etrafımda.

Hayat denilen, süresi belirsiz bir zaman diliminde çiçek bürümüş ormanlarda büyüyen düşler, o düşlerde büyüyen güzel çocuk bakışları… barış egemen  huzur ve mutluluk dolu yarınlar.

Mavi… denizlere göğe yaraşır bir tonda.

Sevgiye yaraşan, masmavi bir aydınlık.

Düşünsün istiyorum sevgi, aşk, insanlık, erdem, onur nedir herkes.

Hayatı çoğaltmak mavi bir evrende, çiçeklerle dolu bir bahçe.

Ölüm nedir ki oysa…

Umutsuzluğu yeğlemek seçtiğimiz. Mutluluk yasak sanki. Gülebilmek, biraz eğlenmek çok sanırım.

Ölümlerle yatıp kalkmak. Oysa hergün doğan güneş yıkarken özlemimiz olan mavilikleri, Biz yıkanmasını bilemedik o ışıkla!

Gülen gözler, yarınlara umutla bakan genç yürekler.

Adil ve paylaşılan bir hayat…

Belki gün gelir dolar yüreklerimiz özlemini çektiğimiz her şey ile, Belli mi olur?

O günlerin özlemi için kalmak ayakta, başı dik ve onurlu bir yaşamı seçerek, o günleri hesap ederek devam eden bir yaşam…

Zaman akıp gidiyor ve birbiri ardına tükenen yıllar.

Aldıkların ve yitirdiklerin… nasıl bir terazi tartan? Vicdanın avuçlarının içinde işte.

Ne ezen ne de ezilen olmadan yaşama sanatını becerebilen bir birey olabilmek.

Umut yaşamımızın bir parçası iken bu kadar tarumar olmak… !

“Yaşamak ne güzel şey/ Anlayarak, bir usta kitap gibi/ bir sevda şarkısı gibi/ bir çocuk gibi şaşarak yaşamak…”