Tolstoy 67 yaşındayken 7 yaşındaki oğlu Vanichka’yı kaybeder. Yaşadığı derin üzüntüden çıkmasına yardımcı olması için Moskova Bisikletseverler Derneği yazara bir bisiklet hediye eder. 

Tolstoy, ölen evladının acısı ve 67 yaşı bir yana, kendini bu işe verir ve günlük işlerini bitirir bitirmez köylülerin şaşkın bakışları altında her sabah evinin çevresinde bisiklet sürer.

1895 yılının Rusya’sında, bembeyaz uzun sakalıyla Tolstoy’un iki teker üzerinde dengesini bulmaya çalışması, tek kelimeyle şaşırtıcıdır… 

Yaşına başına bakmadan giriştiği işi eleştirenlere karşı Tolstoy’un şöyle dediği rivayet olunur: “Öyle sanıyorum ki neşemi, tasasızlığımı paylaşmak benim hakkımdır. Bir çocuk gibi kendinden memnun olmanın yanlış bir tarafı olamaz.”

“Bu yaştan sonra olur mu” falan demeden yeni öğrenmeler yoluyla insanın kendini bulmasına, fark etmesine ve hatta çocuk gibi mutlu olmasına engel yok demek ki… 

Henry Ford şöyle demiştir: “Öğrenmeyi bırakan, yirmisinde de sekseninde de yaşlıdır. Öğrenmeye devam eden genç kalır. Beyni genç tutmak en büyük meziyettir.”