Bu yazıyı biraz korkarak yazıyorum. Yalakalık yapıyor diyenler olabilir. Öküz altında buzağı arayanlar da olacaktır...

    2016 yılıydı. O zaman görev yaptığım meslek lisesinin bir çok eksiği vardı. Öncelikle bulunduğum ilçede ve ilde hayırsever var mı diye biraz araştırma yaptım.

    Meslek liseleri bazı kesimler tarafından maalesef çok hakir (küçük) görüldüğü için yakın çevreden destekçi (sponsor), yardımsever bulamadım.

    Sonra Türk medyasının önde gelen gazeteci ve yazarlarına e-posta göndererek katkı sağlamaya yoluna gittim.

    Yolladığım yazı ... gazetesinin ... adlı köşe yazarı tarafından yayınlandı.

    Aradan bir kaç gün geçti. İstanbul’da orta halli bir hayat süren Sayın Banu Taşdemir Hanım bize ulaştı. “Okulun eksikleri noktasında yardım etmek istediğini” iletti.

    Biz de “Tamam” dedik. Aradan geçen 4 yıl zarfında inanılmaz şeyler oldu. Banu Hanım belki 30 defa okulumuza çeşitli yardımlar (giysiler, ayakkabılar, kitaplar, DVD’ler, dergiler, deney gereçleri, bilişim ürünleri, elektrikli aletler, sözlükler, mobilyalar vb. vb.) gönderip durdu.

    İstanbul’da ne kadar tanıdığı insan ve şirket varsa, işi gücü bırakıp bizim okulun eksiklerini tamamlamak için çırpındı.

    Kendisiyle hiç karşılaşmadık. Sadece e-posta, SMS ve telefon ile haberleştik...

    30 yıldır öğretmenlik yapıyorum. 10 farklı okulda çalıştım. Banu Hanım gibi bir iyiliksever, duyarlı, anlayışlı insan hiç görmedim, duymadım.

    Kendi kullanmadığı, komşularının kenara koyduğu eşyaları paketleyip bizlere sıklıkla gönderen bu insanı tanıyın istedim.

    Kendisi halen İstanbul’da yaşıyor. Ondan çok çok daha varlıklı nice insanımız mevcut. Ama onlar hedonist, egoist, narsist hayat çukurlarında debelenmeyi yeğliyorlar.