Zeytinlik tepesinden denize bakıyorum sabahın erken saatinde. Gün henüz bulutların arasından doğmadı. Hafif bir alacakaranlık ve batıdan doğuya orta şiddette esen rüzgara eşlik ediyor bulutlar. Sanki yağmur yağacak gibi de yağmayacakmış gibi de. Denizde dalgalar karadan açıklara doğru. Hani çalkantılı deler ya öyle işte. Sabahattin Ali geldi aklıma birden. Daha bir iki hafta önce onun bir öyküsünü anımsatmıştım. Hüseyin Boğuldu efsanesini kendine has üslubu ile ne güzel anlatır yazarımız değil mi?

    Sinop Cezaevinde tek başına bir odada kalan yazar, denize hasret şiirlerini o surlar içindeki hücresinde, dalgaların cezaevi surlarını dövdüğü saatlerde yazmış belli ki! Gerçi şimdi deniz ile surlar arası doldurulup yol yapıldı ya…

“Başın öne eğilmesin

Aldırma gönül aldırma

Ağladığın duyulmasın

Aldırma gönül aldırma

Görmek istersen denizi

Yukarıya çevir yüzü

Deniz gibi bir gökyüzü

Aldırma gönül, aldırma!

Dışarda deli dalgalar

Gelir duvarları yalar

Seni bu sesler oyalar

Aldırma gönül aldırma…”

   Sabahattin Ali’nin suçu neydi ki? Önce hapislerde çürütüldü. Ardından da beynine bir kurşun sıkılıp öldürüldü! Ya Abdi İpekçilerin, Uğur Mumcuların, Türkan Saylanların, Hablemitoğullarının, A.Taner    Kışlalıların, Bedrettin Cömertlerin… Suçları neydi bunca yazar ve bilim insanının faili meçhul katledilirken?

   Çalkantılı, dalgalı denize bakarken sabah sabah bunlar geldi aklıma. Bunları düşünürken de hani bir sözüm ona öğretim üyesinin cahil insanların beyinleri daha berrak ve duru olur. Saftır onlar gibisinden ettiği sözler…

   Demek ki bu memlekette yazar olmayacaksın, şair olmayacaksın, bilimle uğraşmayacaksın… Hele derdin insan olmayacak hiç! Böyle gelmiş, böyle gider diyeceksin…

   Peki böyle geldi de, böyle gider mi hiç?

   Elbette rüzgar diner. Dalgalar durur. Hava açılır. Güneş aydınlığında bir sabaha uyanılır…