Ah ne olur bizim köyde

Herkesi okur göreydim

Altmışı bulmuş babam da

Bir günlük fikir göreydim

Göreyidim ben öleydim

Ben ona kurban olaydım

Dindiren yok mu acımı

Süren yok mu ilacımı

Köyde ki yaşlı bacımı

Kilimler dokur göreydim

Göreyidim ben öleydim

Ben ona kurban olaydım

Demeyin ki ne var bunda

Kanlı kılıç durmaz kında

Elbistan’ın ovasında

Gümüşle bakır göreydik

Göreyidim ben öleydim

Ben ona kurban olaydım

Bitmez kader inandık

İnandık inandık yandık

Hep şükürü biz öğrendik

Bir beyde şükür göreydim

Göreyidim ben öleydim

Ben ona kurban olaydım

Sanmayın Mahsuni candı

Ne usandı ne de caydı

Bütün fakirler doyaydı

Kendimi fakir göreydim.

Göreyidim ben öleydim

Ben ona kurban olaydım.

    Sanatçı toplumun bir adım önde gideni olmuştur tarih boyu. Bu yüzden de kimi zaman horlanmış, işkence görmüş; kimi zaman da ya asılmış, ya derisi yüzülmüş, ya da faili meçhul bir cinayetin kurbanı olmuştur. Pir Sultanlar, Nesimiler, Akarsular ve niceleri… Nef’i de var elbette…

    Neden sanatçıdan korkulur?

    Dedim ya sanatçı toplumun bir adım önünde gider hep. Duygularıyla, düşünceleriyle ışık olur toplumuna ve tüm insanlığa. Bu yüzden de evrenseldir sanatçı. Tüm dünya insanının ortak değeridir.

    Sanatçı, gördüğü aksaklıkları hiç çekinmeden, korkmadan dosdoğru anlatır eseriyle. Hal böyle olunca da kimilerine sivri dilli gelir. Oysa sanatçı dili en güzel kullanandır. En içten kullanandır. Duyan dinleyen iyi anlasın diye en saf, en arı kullanandır dilimizi…

    Sanatçısından yoksun bir milletin ilerleme yolunda bir adım dahi atamayacağını gören Atatürk, verdiği bir davette. Milletvekillerine: “Beyler, hepiniz mebus olabilirsiniz, bakan olabilirsiniz, başbakan olabilirsiniz hatta reisi cumhur bile olabilirsiniz ama sanatçı olamazsınız.” diyerek sanatçıya verdiği değeri ortaya koymuştur. Ya sonra?