Omuzumda sevda yükü

Yollarda seni aradım

Beste beste türkü türkü

Tellerde seni aradım

Girdim yeşilden sarıya

Sordum ölüye diriye

Çiçeği verdim arıya

Ballarda seni aradım

Ask yalımı girdi cana

Gönlüm döndü gülistana

Gece gündüz yana yana

Küllerde seni aradım

Yorulup demedim yeter

Hasretin gözümde tüter

Kerem'den Mecnun'dan beter

Çöllerde seni aradım

Bahçem çiçek bağım gazel

Birleşir ebetle ezel

Ayırmadım çirkin güzel

Kullarda seni aradım…

     Bir Abdürrahim Karakoç şiiri Sevda Yükü. İnsan olduğumuzun bire bir işareti değil mi sevda?

Sevginin olağanüstü bir biçimde anlamlandığı söz! İnsanın insana, insanın doğaya, börtü böceğe; güneşe, aya, yıldızlara, doğup büyüdüğü topraklara, ekmeğini yediği ülkesine olan tutkusu, bağı değil mi?

     Karacaoğlan’da güzele, Yunus’ta Yaradan’a, Pir Sultan’da doğruluğa, hakka, hukuka olan bağlılık gibi sevda!

     Kimi zaman türkülerde, manilerde, halk oyunlarında anlamını bulur. Kimi zaman bire bir yaşanır yüreklerde. Kimi zaman kavuşamayanların gönlünde Kara Sevda olup çıkıverir… Verem eder insanı… Kimi zaman musmutlu elbette…

      Sevda, paylaşmaktır bir anlamda da… Yârin dudağından gayrısını paylaşmak. Böyle olursa yaşanır birlik içinde, varlık içinde, özgür biçimde.

     Sevda karşılık beklemez asla! Yine de karşılık bulunca anlamlanır…

Bir şafaktan bir şafağa,

Bir akşamdan bir akşama,

Merhaba demeden daha,

Bu gitmeler gitme değil.

Eğil salkım söğüt eğil,

Bu benimki sevda değil.

Eğil yağmur rüzgâr eğil,

Bu benimki sevda değil

    Sevgiyle kalın, sevgiyle yaşayın. Yüreğinizde sevda eksilmesin hiç…