Ucubeler kenti olduk adeta. DEVREKTAŞ ucubesi, Hiç edilen Kereste Fabrikası yerine yapılan beton yığınları ucubesi, Her geçen gün esnafın satış reyonu olmaya devam eden yaya kaldırımları ucubesi, trafik keşmekeşi, heyelanın korkunç görünümü, köstebek yuvasına dönen cadde ve sokaklar…

    Devrek son yılların en kötü günlerini yaşıyor. Hele de başıboş büyükbaş hayvanların şehir içinde seyr ü sefer edişi, bardağı taşıran son damlalardan sadece biri…

    Irmak boyu, budama adı altında köküne mazot dökülüp yakılarak kesilen ağaçlar, ırmağın kirli ve pis görünümü, şehrin göbeğinden ırmağa akan lağımın kokusu, daha neler neler…

    Hani demiştim ya özellikle iktidar partisinin ilçemizdeki ileri gelenleri sanki elbirliği etmişçesine Devrek’i köy yapmanın yol ve yordamlarını arıyorlar diye; görünen köy de kılavuz istemiyor hani. Belediye ile Ankara temsilcisi arasında soğuk rüzgârlar mı vardır nedir, Vekil de sessiz kalıyor kötü gidişe. Belediye, gayrimenkullerini satıyor biteviye. Devrek’le tarih olmuş gayrimenkullerini hem de. Oysa o satılanlar, restore edilerek belediye yararına hizmetlerde kullanılabilirdi herhalde.

    Yağmur biraz fazlaca yağıverince adeta yüzme havuzuna dönen kapalı otopark alanını, namı diğer eski kapalı Pazar yerini görünce “işte!” dedim: “İşte tam da belediye sosyal tesisleri yapılacak en güzel alan burası olmalı!” dedim. Gerçekten de çok yaraşırdı. Düşünsenize şehrin göbeğinde çeşitli aktivitelerin yapılabileceği bir sosyal alan… Bundan daha güzel bir proje olabilir mi?

   Proje deyince aklıma birden iktidar partili belediye başkanının seçimler sırasındaki projeleri geliverdi. Yav acaba bu projeler ne zaman hayata geçirilecek? Yoksa gelecek seçimler mi bekleniyor?

   Dorukhan’dan Devrek’e dolambaçlı yollar… Mekekler yoluşundan Devrek’e bakınca geceleri, o sanki gökten yere düşen yıldızlar gibi görünen parıldayan ışıklarıyla bahçe içinde iki katlı ahşap Devrek evleri… Güzelim bahar günlerinde ıhlamur kokuları, bahçelerden etrafa yayılan gül kokuları.

   Kahve önlerinde sehpa üzerinde tavla oynayan Devrek eşrafından emekliler… Berber Akif, Cebinde neredeyse boyu kadar Cumhuriyet gazetesiyle Cüce Cimit, kardeşi Koca Cimit… Briç ustası Yeşilbaşların Hulûsi amca… Köfteci Hacı ve diğerleri… Devrek sizleri de özlüyor inanın. Ve inanın keşke diyesi geliyor insanın: Keşke o günlere yeniden dönme olanağımız olsa. O günleri yeniden yaşasak bir daha…