Ben ilkokula başladığımda tanıdım Demirel’i, Başbakandı. Cumhurbaşkanı Cevdet Sunay idi, Milletvekillerimiz Fuat Ak, Ahmet Nihat Akın (Goça)ydı. Öğretmenimiz Vicdan Akın (Mısırlıoğlu), Okul Müdürümüz Abdullah Bölük, İlçe Milli Eğitim Müdürümüz Necati Yalçın idi.

   Şimdi İmam-Hatip’e dönüştürülen Atatürk İlkokulu’nda okudum. Girişte Atatürk köşesi göz kamaştırıyordu, Yerli Malı Haftası yapardık, milli bayramlarımızı bayram gibi kutlardık, kısıtlama yoktu. Hepimiz neşeliydik.

   Dini bilgilerimizi, dualarımızı babaannelerimizden ve okul tatillerinde Tekke camiinde Fahrettin Kangal hocamızdan öğrenirdik, o konuda da kısıtlama yoktu.

   O zamanlarda da geçim zorlukları, ufak tefek olaylar, hırsızlıklar vardı ama bugünlerle asla kıyaslanamazdı.

   Halk; Parlamentoya, Ordu’ya, Adalet’e güveniyordu, korku, baskı yoktu.

   Özlemle andığımız, aradığımız yıllardı.

   ***

   Askere gittiğimde de Demirel Başbakandı, Eperyalist güçlerin tezgahladığı sağ-sol çatışmaları vardı ve 12 Eylül Askeri Darbesi yapıldı.

   Tüm siyasi partiler kapatıldı, Anayasa askıya alındı. Demirel Zincirbozan ve Hamzakoy’da gözaltında tutuldu, siyasi yasaklı durumuna getirildi.

   Daha sonra yeni siyasi partiler kuruldu. Demirel’in kurdurttuğu “Büyük Türkiye Partisi” kapatıldı. Yerine kurulan “Doğru Yol Partisi” seçimlere sokulmadı.

   Ama kendini millete adayan Demirel yıkılmadı.

   “Konuşan Türkiye”, “Yasaksız Türkiye” sloganlarıyla yola çıktı, yasaklar halkoylamasıyla kıl payı da olsa kaldırıldı.

   O yıllarda baskı vardı ama, hiç olmazsa seçimlerde trafoya kedi girmiyordu, YSK “Tam kanunsuzluk oluşmamıştır” diye ucube açıklamalar yapmıyordu, halk seçim sonuçlarına saygılıydı.

   ***

   Rahmetli Demirel ile ilk 1986 yılında yüz yüze geldim. Eski milletvekilimiz rahmetli Fuat Ak, Tunay Çağalı, Recep Alşan ve beni alarak Ankara Anadolu Kulüp’te Demirel’in kahvaltısına götürdü.

  O gün Aydın Menderes, Hüsamettin Cindoruk, Sadettin Bilgiç, Necmettin Cevheri gibi pek çok demokrat duayen siyasetçileri de tanıma fırsatı buldum.

  Sonraki yıllarda aktif siyasetin içindeydim, Sayın Süleyman Demirel’le çeşitli toplantılarda, Güniz Sokak’taki evinde defalarca görüştük, bir arada olmak, konuşmak şerefine nail oldum.

   Dünyaca meşhur hafızasına, hazırcevaplılığına, esprilerine şahit oldum. Halkımızın “Kel Süleyman”, “Çoban Sülü”, “Baba” diye benimsediği bir halk adamı, halktan biriydi.

   ***

   Bir anımı paylaşacağım; Devrek ve Gökçebey teşkilatları olarak Akay Caddesindeki DYP Genel Merkezine ziyarete gittik.

   Kısa süren hal, hatır, çay sohbetinden sonra Demirel bizi uğurlamak üzere çıkış kapısının yan tarafına dikildi.

   Sağ tarafında ise, Ömer Barutçu, Veysel Atasoy, Köksal Toptan, Adnan Akın, Güneş Müftüoğlu, Necdet Yazıcı, Ali Uzun, Şinasi Altıner milletvekillerimiz, Bakanlarımız var.

   Sırayla vedalaşırken Gökçebey İlçe Başkanımız Cemil Anbarlı; “Sayın Demirel Gökçebey’imize hiç gelmediniz, Ecevit bile geldi” demez mi… Hepimiz donduk kaldık.

   Demirel gayet sakin, hiç istifini bozmadan sağ tarafına döndü milletvekillerini işaret ederek, “Bunlar çağırdı da gelmedim mi?” diyerek topu yanındakilere attı.

   Vekiller şaşkın, biz gülümsüyorduk.!

   GÜNÜN SÖZÜ: Beşiktaş’ı niye sormuyorsun? “(Demirel, kendisine Fenerbahçe’yi mi, Galatasaray’ı mı tutuyorsunuz diye soran muhabire cevaben.)