Osmanlı Devleti’nin, hudutları içinde onlarca devleti barındırdığı devirlerde; elbette asayişi sağlamak her zaman her yerde pek mümkün olmuyordu. Zaman zaman, ayaklanmalar çıktığı gibi, otoritenin uzaklığından istifade eden eşkıyalar, sık sık dağlara çıkıp kendi halklarını soyup soğana çevirmenin yollarını arıyorlardı. İşte Arnavut Recep adındaki bir eşkıya başı da, böyle biriydi ve çetesiyle birlikte dağa çıkmış, halka zulmederdi.

İşi iyice azıttıklarının haberi hükümet merkezine ulaştığında peşlerine bir birlik gönderilmiş ve Recep ile arkadaşları saklandıkları yerde kıstırılmıştı. Recep, bir kurtuluş, bir hal çaresi kalmadığını anlayınca askerlere doğru bağırmaya başlamış:

“Etmeyin more, hep din kardeşiyiz. Atmayın, teslim oluyoruz!”

Teslim olan Recep ve çetesi yakalanıp, bu seferlik az bir cezaya mahkûm edilmiş.

Sonraları Recep, bu olayı kahve köşelerinde anlatırken:

“More, vallahi gebertecektim zaptiyeleri. Çolukumuz çocukumuz var diye ağladılar da acıdım” diye palavra atarmış. Bir gün dinleyenlerden, işin aslını bilen birisi, “Atma Recep” demiş, “biz de din kardeşiyiz.”

•

Bu deyim, “kuru sıkı palavra atanları, ikaz etmek için” kullanılır.

Hatay’daki temel atma töreninde temel olmadığını görünce aklıma geldi.