Cemal Süreya bir şiirinde şöyle diyordu:

-Sizin hiç babanız öldü mü?

Benim bir kere öldü kör oldum

Yıkadılar aldılar götürdüler

Babamdan ummazdım bunu kör oldum.

*

Kendimi bildim bileli çok severim bu şiiri.

Babamın da aramızdan ayrılışının tam 11. Yılı bugün.

Ben de babası ölmüş herkes gibi kör oldum.

*

Işığın sönmesi gibi olmadı benim babamın ölümü. Yanan bir mumun tükenmesi gibi birşeydi bu.

Evin çatısı çöktü, ışığı azaldı ağır ağır.

Babalar oğullarını bırakır mı hep?

Ana bir yanda yanar, çocuklar bir yanda.

Ben babam öldükten sonra anladım karanlığımı!...

*

Seni seviyoruz baba. Unutmak mı?

Arıyor ve anıyoruz..

Özlemle…

*

BABA

babasız günler biriktirdim hayata

zamanı sınadım. annemin ağzında

hatıralara sunulmuş devrik bir cümleyim.

babamla başlayan sabah. cesetle biterdi

her gece. başkası olmanın kefensiz burgacında.

önce manav zihni amcamız gitti. bir akşamüstü

duydum şenol'dan. ama şen olamadım.

ölüm günleri üstüme geliyor hep

sıkıntının kalbine yürüdüğümü sanarak

geçtiğim kapılardan seslerle uyanıyorum.

İbrahim Tığ

CK; 15.04.2010