Fahrettin Koyuncu, Korkarım Ele Verecek (1992), Düş Darasını Yaşamın (1995), Zamanın Zembereği (2000), Taşlar Oldum Zamanda (2008), Çift Başlı Kartal (2013), Düştüm Zamandan Geçerken (2014), Kırmızıda Biten Yol (2021) ve Zaman Tuttu Elimden (2022) adlı eserlerinden sonra dokuzuncu şiir kitabı “Dönemeçte Sessizlik”le çıktı okur karşısına.

     Ben Koyuncu’nun şiirlerini, yazdıklarını hep beğenerek okumuşumdur. Anlatımı, dil ustalığı, dili iyi kullanması da hep dikkatimi çekmiştir. Çünkü Koyuncu tüm eserlerinde Türk Dili’ni bilinçli ve en iyi şekilde kullanır. Yani hakkını verir Türkçenin.

     Akıcı bir anlatım, duru bir dil onun eserlerinin özünü oluşturur aslında. Ne diyeceğini, nasıl diyeceğini iyi bilir Koyuncu. Bu yüzden neyi, nasıl yazacağını, eğip bükmeden az sözcükle yazmasını bilen bir yazarın eserleri de okuyucuda büyük bir haz, büyük tadlar bırakıyor. Koyuncu’nun son şiir kitabı “Dönemeçte sessizlik’te öyle.

      Bu düşüncemi Abdülkadir Paksoy’un şu değerlendirmesi de doğruluyor sanırım; “Benim, Yüz Yıl / Yarım Kalan Cumhuriyet Destanı'nda yüz şiirle anlattığım yüz yılı bir şiirle anlatmışsın.”

      Dedim ya, Koyuncu az sözcükle çok şey anlatan bir şair ve yazar. Öteden beri gezi yazılarını da çok severim onun.

      96 sayfalık Dönemeçte Sessizlik, Akdoğan Yayıncılıktan çıktı. İki bölüm ve 46 şiirden oluşuyor. Kitabın birinci bölümü; Aradan Çekilin Haziran Geldi. İkinci bölümü ise, Dönemeç’te Sessizlik.

      İnce yergilerle günümüze göndermeler yapan Koyuncu,

      “Getirip bir dünya bıraktılar önüme

      Küflü paslı çok cızırtılı biraz da yamuk

      Neresinden tutsan dökülüyor nasıl tamir edeyim” dizelerinde “dünyanın çivisi çıktı” sözünü doğrularken, dünyayı yaşanmaz kılanları da yeriyor.

      “Kün Dedim Oldu” adlı şiirinde şöyle seslenir Koyuncu:

      “Sonra zaman uyku ve kan

      Ben de öldüm babam hey

      Ben de öldüm bak zamanın sıcak karnında”

      Uyku ve kan…Dünya…

      Koyuncu, geçmişe özlem duyar, dostlarını, yakınlarını, kendi için kayıp şehirlerini arar ve anar şiirlerinde. Yüzyıllık bir göçün hikayesidir onunkisi.

     “Üçpınarlar’ı ararım annemin gözlerinde

      Kilitlenir dilim, anahtarım yok elimde

      Sonra tütün sonra pamuk sonra ter

      Zamanın ortasında kıyısında hayatın”

      Enver Ercan, “Geçtiği Her Şeyi Öpüyor Zaman” demişti, Koyuncu da geçtiği her yere iz bırakıp tarihin dönemecinde yerini almasını sağlıyor. Kısacası, Dönemeç’te Sesizlik değil, gürül gürül çağlayan var!