Cemal Süreya’nın, ilk kez 1956’da yayınlanan “Elma” adlı şiirinin son dizesinde, “Adımın bir harfini atıyorum” diye belirttiği, Süreyya’dan Süreya’ya geçişini, üvey kızı Gonca Uslu:
-Arkadaşıyla girdiği bir iddiayı kaybetmesi sonucu ismindeki “y” harfini evrene salıvermiştir, diye aktarır.
9 Ocak 1990 tarihinde aramızdan ayrılan Cemal Süreya’nın “Y”sini zamanın genç şairi, 1972 doğumlu Süreyya Evren 1991 yılında sahiplendi ve yazılarını Süreyyya Evren olarak yazmayı da sürdürmektedir. Hatta, “Postmodern bir kız sevdim” kitabında da adını Süreyyya Evren olarak kullandı.
Dolayısıyla, Cemal Süreya’nın “y”sini Süreyya Berfe, değil Süreyyya Evren sahiplenmiştir.
Ustanın “Elma” adını taşıyan bu güzel şiirini bir kez daha hatırlatıyor ve sizlerle paylaşıyorum:
ELMA
Şimdi sen çırılçıplak elma yiyorsun
Elma da elma ha allahlık
Bir yarısı kırmızı bir yarısı yine kırmızı
Kuşlar uçuyor üstünde
Gökyüzü var üstünde
Hatırlanacak olursa tam üç gün önce soyunmuştun
Bir duvarın üstünde
Bir yandan elma yiyorsun kırmızı
Bir yandan sevgilerini sebil ediyorsun sıcak
İstanbul'da bir duvar
Ben de çıplağım ama elma yemiyorum
Benim öyle elmalara karnım tok
Ben öyle elmaları çok gördüm ohooo
Kuşlar uçuyor üstümde bunlar senin elmanın kuşları
Gökyüzü var üstümde bu senin elmandaki gökyüzü
Hatırlanacak olursa seninle beraber soyunmuştum
Bir kilisenin üstünde
Bir yandan çan çalıyorum büyük yaşamaklara
Bir yandan yoldan insanlar geçiyor çoğul olarak
Duvarda bir kilise
İstanbul'da bir duvar duvarda bir kilise
Sen çırılçıplak elma yiyorsun
Denizin ortasına kadar elma yiyorsun
Yüreğimin ortasına kadar elma yiyorsun
Bir yanda esaslı kederler içinde gençliğimiz
Bir yanda Sirkeci'nin tren dolu kadınları
Adettir sadece ağızlarını öptürürler
Ayaküstü işlerini görmek yerine
Adımın bir harfini atıyorum.
