Rahmetle andığım, mesleki büyüğümüz Harun Ersoy’un güzel bir sözünü uzunca bir süredir beynimde saklarım.
Demişti ki:
-Eline kağıt kalem alan, boynuna fotoğraf makinesi takan kişi gazeteciyim diye ortaya çıkıp dolaşıyor.
Gerçekten de öyle.
*
Toplumun genel kanaatidir gazetecilik en kolay olanı, diye.
Oysa meşakkatli meslektir gazetecilik.
Daha da önemlisi, ne İsa’ya yaranırsınız ne de Musa’ya...
*
Haberin nasıl toplandığını, bin bir güçlükle gazetelerin haber merkezlerine ulaştırıldığını çok iyi bilenlerdenim.
Günümüzde ise gazetecilik kolaylaştı, artık biz habere değil, haber bizim ayağımıza geliyor.
İnternet yoktu, çektiğimiz fotoğrafları İstanbul’a otobüslerle gönderir, 131 ödemeli hattından da şu plakalı şu firmaya ve şu saatte kalkacak, şu saatte İstanbul’da olacak karşılayın, derdik.
Oysa şimdi, internetle elektronik posta adresine her gün çok sayıda haber geliyor. Resmi ya da özel kurum ve kuruluşların gönderdiği bilgi, belge, fotoğraf ve haberler de cabası.
Bunları alıp kullanıyorsunuz ve bu yaptığınız gazetecilik oluyor.
Yani, elektronik postadan alıp düzenleme yapıyorsunuz, gazetecilik oluyor, hatta çoğu kez düzenlemeye bile ihtiyaç duymazsınız!...
*
Bu işin çilesini biz çektik.
Mesleğe başladığımızda ne dijital fotoğraf makinası ne internetimiz vardı.
Siyah-beyaz filmlerimiz olurdu ya 12 ya da 24 karelik, ziyan etmemek için her bir karesini dikkatli çekimler yapardık.
-Günümüzdeki arkadaşlar dijital makine ile 200 adet fotoğraf çekiyor ancak bir iki tanesini beğeniyorsunuz ya da kullanıyorsunuz.
Filmi makineye tak, makineyi ortamına göre ayarla, fotoğrafı çek, karanlık odada filmi çıkart, banyo ettir, karta bastır.
Şimdi dijital makineyle otomatik ayarda istediğiniz kadar çekebiliyorsunuz.
Ne film derdi var, ne banyo, ne de kart.
*
Bugün gazetecilik mesleğimde 32.yılıma girdim
Bir anlamda son 31 yılda, Devrek’te, Zonguldak’ta, bölgemizde, Diyarbakır’da, KKTC’de insana dair olup bitenlere tanıklık ettim.
İnsanımızın çok iyisini hak ettiğine inandım, inanmaya da devam ediyorum...
Bugüne kadar bir çok davalar açıldı hakkımızda, kazandık, kaybettik.
Bizler de açtık.
Kızdırdığım insanlar hep oldu ama hiçbir zaman amacım o değildi.
Güzelden, doğruluktan, insancıllıktan ve Atatürkçü, laik, cumhuriyetçi ve ulusalcılık yapımıza ters düşenler elbette sevmeyebilirler beni, varsın sevmesinler de…
Bugün bize kızan, kırılan ya da gönül koyanlar da çok iyi bilsinler ki, eğer çevrelerinde kendi doğrularını savunacak tek kişi kalmasa bile biz yine hep yanlarında olacağız. Yeter ki haklı olsunlar...
*
Şair Arif Çavdar’ın dediği gibi:
Suya da, sabuna da dokunduk!
Fincancı katırlarını ürküttük,
At kıçında sivrisinek gibi yaşamayı maharifet sayanlardan olmadık.
İşyerlerimize mi, aracımıza mı, şahsımıza mı, saldırmadılar…
Acılar yaşadım, haksızlıklar…
Kapıma kimin vuracağının belli olmadığı günler de yaşadım…
Bunun için alnım ak, sırtım pek!...
*
İşte bütün bunları halkım için yaptım, yoksa ben de ‘düzen’ gazeteciliği yapar, suya sabuna dokunmazdım!.. Kaymakamlarla savaşmam dişe diş halkım içinde. Hükümetlerin akıl almaz politikalarını eleştirmem halkım içindi.. Kısacası aydınlık, insanları mutlu bir Türkiye yaratılmasından yana kullandım kalemimi. Birilerinin istediği doğrultu da değil, bunların sonunda aldığım cezalar da ‘onurum’dur, onurum…
Bunları yazmasaydım, gazetecilik yapmış olun muydum?
Neden İbrahim Tığ, Türkiye ‘de, Zonguldak’ta var!...
*
Bugün benim mesleğe başlayışımın 32.yılı…
14 Ocak 1986’da Mehmet Yaşar Bilen öğretmenimin, Üstadımız İlhan Selçuk’a beni önermesiyle başladım, haberler geçmeye Cumhuriyet’e.
Gazeteciliğimde en büyük emeği olanlardan birisi de Naim İlhan’dır.
Hep bize kol kanat gerdi, gazetecilikle ilgili inanılmaz katkılar sağladı bize…
Bu katkı sadece bana değil, bölgemizdeki tüm gazeteci arkadaşlaradır.
Sağolsun.
Binlerce teşekkür ediyorum kendisine.
*
Severek yaptığım bu mesleğimi ömrüm yettiğince de sürdüreceğim…
