Cemal Süreya bir şiirinde şöyle diyordu:
-Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü kör oldum
Yıkadılar aldılar götürdüler
Babamdan ummazdım bunu kör oldum.
Diyor bir şiirinde…
Kendimi bildim bileli çok severim bu şiiri.
Babamın da aramızdan ayrılışının tam 13. Yılı bugün.
Ben de babası ölmüş herkes gibi kör oldum.
*
Işığın sönmesi gibi olmadı benim babamın ölümü. Yanan bir mumun tükenmesi gibi birşeydi bu. 
Evin çatısı çöktü, ışığı azaldı ağır ağır.
Babalar oğullarını bırakır mı hep?
Ana bir yanda yanar, çocuklar bir yanda.
Ben babam öldükten sonra anladım karanlığımı!...
*
Seni seviyoruz baba. Unutmak mı?
Arıyor ve anıyoruz..
Özlemle…
*
BABA

babasız günler biriktirdim hayata
zamanı sınadım. annemin ağzında
hatıralara sunulmuş devrik bir cümleyim.

babamla başlayan sabah. cesetle biterdi
her gece. başkası olmanın kefensiz burgacında.
önce manav zihni amcamız gitti. bir akşamüstü
duydum şenol'dan. ama şen olamadım.

ölüm günleri üstüme geliyor hep
sıkıntının kalbine yürüdüğümü sanarak
geçtiğim kapılardan seslerle uyanıyorum.

İbrahim Tığ
CK; 15.04.2010