28 Şubat’ı darbe diye önümüze yatıranlar, ülkenin bugünkü getirildiği noktaya iyi bakıp, iyi analiz etmiş olsalar, gerekli olduğunu anlayacaklardır.

Çünkü ortada “darbe” diye bir fiili durum olmamıştır.

1950’lerden başlayarak, iktidar mensuplarınca korunup kollanan, irticai eğilimlere ve fiillere karşı oluşmuş zaman sürecidir 28 Şubat.

*

28 Şubat’ın doğru olup olmadığını da sorarsanız, doğru da değildir, demokratikte… Peki bir darbe midir?

Ancak her rejimin her sistemin korunakları, dayanakları vardır. Gerçek demokrasilerde bu korunaklar ve dayanaklar demokratik kurumlardır. Demokratik kitle örgütleridir, Yargı kurumlarıdır. Türkiye Cumhuriyetinde ise bu kitle örgütleri ve yargı alabildiğine sorumsuz ve başıboş bir dönem yaşadığı için TSK kendisini bu işle görevli sayarak bir vesayet kurumu gibi görev yapmıştır.

*

Şu tarikatlara, dinci vakıflar, devlet dairelerinin cemaatlerin eline geçtiğini gördüğünüzde, sıbyan mektepleri, tekke ve zaviyelerin yeniden hortlatıldığını, insanlarımızın adeta kabuk değiştirdiğini göz önüne aldığınızda gerekli olduğu da söylemek mümkündür.

*

Siz asıl darbeyi 12 Eylül de, 4 Mayıs’ta aramalısınız!...

Ülkenin yüzde 50 oy oranıyla ve 23 milyon seçmenin desteğiyle seçilmiş başbakanına yapılan saray darbesi, Türk siyasi tarihinin en büyük sivil darbesidir aslında.

Sadece hükümete değil aynı zamanda anayasal düzene karşı yapılmış bir sivil darbe… Türkiye Cumhuriyeti’nin tarafsız cumhurbaşkanı, seçimle iş başına gelen hükümeti istifa ettirmiştir.

Bu AKPn’in iç meselesi değildir.

Cumhurbaşkanı, bir siyasal partiyi, iktidar partisini dizayn etmiştir. Kendi düşüncesini hükümete benimsetmiştir.

*

Bu, 24 Mart 2015 tarihinde Erdoğan cumhurbaşkanı seçildikten sonra:

“Parlamenter sistem bekleme odasına girmiş bulunmaktadır.”sözünün kanıtıdır.

*

Ne demişti Başbakan Davutoğlu:

-Görev süremizin 4 yıl sürmemesi benim tercihim değil, bir zaruretin sonucudur.

*

Bu sonuç hepimizi ilgilendiriyor!...