Şairmiş, şiir yazmış;

“İzmir’liyim İzmir’li / İzmirli’yim İzmir’li” diyor.

Ne güzel değil mi?

Memleket şairden geçilmezse, her önüne gelen şairim diye geçinirse olacağı da budur!

İzmirli olduğunu anladık da, bir türlü “İzmirliyim” yazmasını bilememiş.

İzmir deyince aklıma hemen Hüseyin Yurttaş ağabeyimin;

“Buzul günlerinin çözüldüğü mevsimdi

Şiirler gibi akıyordu ırmaklar

Çekildi iğreti yollar ayaklarımızın altından

Saat izmir sularıydı, öpüldünüz efendim” şiiri gelir aklıma. Bir de İzmir’deki dostlarım…

*

Mübarek şair!...

İzmirli olmakla övünürken “batırmış” İzmir’i!...

Be böyyük şair!...

Türkçemizde kuraldır:

-Özel isimlere gelen yapım ve çokluk ekleri kesme (') işaretiyle ayrılmaz!

Hiç mi duymadın?

Ben de Zonguldaklıyım, Fahrettin Koyuncu Manisalı, Yaşar Kemal Adanalı, Ahmed Arif Diyarbakırlı, Mehmet Yaşar Bilen Niğdelidir.

Örnekler çoğaltılabilir elbet…

*

“Saat izmir sularıydı, öpüldünüz efendim!...”

YOKTAN VAR EDİLMİŞ İLK ŞEHİR SENSİN(*): ANKARA!

Tıp öğrencisine  “Kim Milyoner Olmak İster” yarışmasında:

-1924 ve 1961 Anayasası’nda Türkiye’nin başkentinin neresi olduğu yazar?, diye bir soru soruldu.

Cevap şıklarında ise; İstanbul, Ankara, Erzurum ve Sivas kentleri yer aldı. Ancak hanımefendi joker üstüne joker kullandı. Nafile!

En son 2 seçenek bıraktı.

O seçenekler de İstanbul ve Ankara olunca nihayet “Ankara” cevabını verdi.

Son sözü de, “Burada insan bildiği şeyden şüphe ediyor” oldu.

İşin bir başka ilginç yanı da şu:

Seyircilerin yüzde 40’ı Ankara, yüzde 16’sı İstanbul, yüzde 28’i Erzurum ve yüzde 16’sı da Sivas yanıtını verdi.

Yani yüzde 60 seyirci devletin kurucu Anayasası’ndan yer alan başkentimizi bilmemesiydi.

İşte eğitim sistemimizin ve insanımızın getirildiği yer bu!.

(*) Aka Gündüz